De laatste dagen is zichtbaar geworden van welk bedenkelijk niveau de Nederlandse politiek is. Het laatste debat van afgelopen donderdagavond en -nacht was tenenkrommend. Vervolgens wordt het kabinet opgeblazen, gebruikmakend van het politieke vehikel Uruzgan. Voelen bewindslieden zich wel in eerste instantie bestuurder?
Beschamende vertoning in het laatste debat
Het debat van afgelopen donderdagavond en -nacht gaf al een ontluisterend doorzicht op de droevige stand van de nationale politiek. Het was ergelijk te zien hoe kabinetsleden volharden in eerder gegeven formele antwoorden. Nog frustrerender te zien hoe bewindslieden geen ècht antwoord geven op de gestelde vragen. Felix Rottenberg benoemt in 'De Wereld Draait Door' de definitie van politiek liegen: "nèt niet de hele waarheid spreken." Precies dat is wat heel Nederland gezien heeft, dat is wat een vieze smaak achterlaat. De waarheid zweeft wel ergens, maar komt niet ècht naar voren. Beschamend. Beschamend is ook de wijze waarop het debat gevoerd wordt. Dat in een geschetste situatie de oppositiepartijen aandringen, druk zetten en enige frustratie laten blijken is begrijpelijk. Toch twee kanttekeningen. De eerste is de vraag wat de belngrijkste drijfveer was van de belangrijkste participanten in het debat. Is dit bevorderen van de belangen die speelden in dit debat: verantwoordelijkheid voor onze troepen, goede afweging over de toekomst van Uruzgan en waken voor wat is opgebouwd? Of was ook politiek opportunisme zichtbaar? Tweede kanttekening: het verbale geweld ging meer dan eens over de grens van wat verwacht mag worden van hoogverantwoordelijke politieke vertegenwoordigers. Populisme en straattaal bevorderen niet het vertrouwen van burgers in de politiek, integendeel.
Waarvoor moest het kabinet vallen?
Natuurlijk, vele dagen en uren is onderhandeld over Uruzgan. Twee partijen met een andere visie op dit dossier. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit dossier alleen een vorm vormde voor de lijn die de PvdA wilde trekken. Een daad stellen. Fier je houden aan verkiezingsbeloften. Lijkt erg nobel. Toch, wat ben je als minister en kabinet voor alles? Verantwoordelijk voor goed bestuur van een land in crisis? Of vertegenwoordiger van je electoraat? De keuze van de PvdA is duidelijk. Geen keuze voor landsbelang, geen open overleg over dit dossier. Bijzonder dat nog vòòr de principiele datum van 1 maart PvdA de stekker uit het kabinet trekt. Niet vreemd, na de acties van Bos in de media voorafgaand aan het debat; dan kun je een goed debat intern niet meer verwachten. Buigen of barsten voor het CDA, dat was de enige keus die Bos overliet.
Vreemd eigenlijk dat de PvdA nu een blijkbaar principiele opstelling kiest over Uruzgan. Als er een moment was principieel te worden, was het wel de verhoging van de AOW-leeftijd. PVDA schreef in haar verkiezingsprogramma van 2006 (blz. 43): "De AOW-leeftijd blijft 65 jaar." In dit kabinet is de AOW-leeftijd verhoogd naar 67 jaar en heeft de PvdA zich van haar vakbondsachterban vervreemd. Als je tòch wilt kiezen tussen je eigen electorale belangen en landsbelangen: had het toen gedaan!
Degradatie
Onthutsend duidelijk is hiermee de degradatie van de Nederlandse politiek. Naar een klasse waarin het spel hard en vuil gespeeld wordt. Waar teambelang niet altijd het belangrijkste is. Naar een spel met smerige overtredingen. Die klasse waar geen scheidsrechters voor te vinden zijn. Beschamend en frustrerend voor de toeschouwers!
Op- of aanmerkingen? Niet mee eens? Reageer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten